Leszek Starkel
Leszek Marian Starkel (ur. 1931), profesor nauk przyrodniczych, geograf i geomorfolog, specjalizuje się w zakresie geomorfologii historycznej i dynamicznej oraz paleogeografii czwartorzędu i paleohydrologii.
W 1954 kończył studia na Uniwersytecie Jagiellońskim, w 1979 r. uzyskał tytuł profesora zwyczajnego. Pracę podjął w 1953 w Instytucie Geografii i Przestrzennego Zagospodarowania, gdzie w latach 1968–2001 był kierownikiem Zakładu Geomorfologii i Hydrologii Gór i Wyżyn.
Od 1983 jest członkiem Polskiej Akademii Nauk, a od 1989 członkiem Polskiej Akademii Umiejętności. W latach 2000–2003 był wiceprezesem oddziału PAN w Krakowie, w latach 1977–1993 przewodniczącym Komitetu Badań Czwartorzędu PAN. Członek wielu komisji Międzynarodowej Unii Geograficznej. W Międzynarodowej Unii Badań Czwartorzędu (INQUA) przewodniczył w latach 1973–1982 Podkomisji Eurosyberyjskiej (Komisja Holocenu), w 1991–1995 był pierwszym przewodniczący Komisji Paleohydrologii. W latach 1977–2003 przewodniczył Komitetowi narodowemu ds. INQUA.
Autor licznych publikacji naukowych, gł. dzieła: Rozwój rzeźby Karpat fliszowych w holocenie (1960), Paleografia holocenu (1977) oraz współautor i redaktor monografii Geografia Polski, środowisko przyrodnicze (1991).
W 2004 roku otrzymał, jako jedyny Polak – obok Pawła Edmunda Strzeleckiego – najwyższe wyróżnienie brytyjskiego Królewskiego Towarzystwa Geograficznego – Gold Founders Medal.
