Waligórski Miłosz
Miłosz Waligórski (ur. w 1981 r. w Bydgoszczy), slawista i hungarysta. Mieszka i pracuje w Nowym Sadzie. Laureat Nagrody im. Adama Włodka (2015) i Bydgoskiej Nagrody Literackiej „Strzała Łuczniczki” (2018). Tłumaczy z węgierskiego, słowackiego i serbsko-chorwackiego. Przełożył „Poświęcenie hetmana”, „Dzwony Einsteina”, „Życie w cztery tygodnie” i „Szajkę” Lajosa Grendela (2014, 2016, 2018, 2020), „Doniesienia z krainy ciemności” Dževada Karahasana (2014), „Entropię” Maroša Krajňaka (2015), „Drugi pocałunek Gity Danon” Miljenka Jergovicia (2016), „Jarmarcznego kuglarza” Jeleny Lengold (2016), „Programy w labiryncie” Istvána Keménya (2017), „Gęsią skórę” Darka Cvijeticia (2019), „Słonia na Zemplinie” Andreja Bána (2019), „Sabo się zatrzymał” Ota Horvata (2019), „Wtedy w Loszoncu” Petera Balki (2019), „Śmieci z kosmosu” Any Ristović (2020), „Zegary w pokoju matki” Tanji Stupar-Trifunović (2021), a także – razem z Izą Zając – prozę Víťa Staviarskiego „Kiwader i inne opowieści” (2011) oraz powieść Danieli Kapitáňovej „Samka Tale księga o cmentarzu” (2015). Autor przekładów z nowej liryki serbskiej zamieszczonych w antologii „Serce i krew” (2015). Współtłumacz „Opium” Gézy Csátha (2016). Wydał sześć tomów wierszy: „36 sposobów na pustkę” (2012), „32 ślady ku” (2015), „Długopis” (2017), „Sztuka przekładu” (2018), „Ziele i zoo” (2019, razem z Anną Waligórską), „Wiele mieszkań” (2021) oraz zbiory opowiadań: „Kto to widział” (2016) i „Małe prozy” (2016, razem z Anną Waligórską).
