Jančar Drago
Drago Jančar, urodzony w 1948 r. w Mariborze, jeden z najwybitniejszych współczesnych pisarzy słoweńskich, autor wielu powieści, m.in.: „Galernik” (1978, wyd. pol. 1988), „Severni sij” (1984, Zorza polarna), „Drwiące żądze” (1993, wyd. pol. 1997), „Zvenenje v glavi” (1998, Dzwonienie w głowie), „Katarina, paw i jezuita” (2000, wyd. pol. 2010), „Drevo brez imena” (2008), „Widziałem ją tej nocy” (2010, wyd. pol. 2014), „Miłość niech odpocznie trochę” (2017, wyd. pol. 2022), licznych tomów opowiadań (pol. wybór „Spojrzenie anioła” 2002), kilkunastu zbiorów esejów (pol. wybory „Terra incognita” 1993 i „Eseje” 1999), a także wielu sztuk teatralnych, m.in. „Disident Arnož in njegovi” (1982, Dysydent Arnož i jego ludzie), „Veliki briljantni valček” (1985, Grande valse brillante). Laureat wielu nagród słoweńskich, w tym Nagrody im. France Prešerna za całokształt twórczości (1993) i czterokrotnie nagrody Kresnik za najlepszą powieść roku, a także European Short Story Award (1994, Arnsberg), Nagrody im. Herdera (2003), Nagrody J. Améryego (2007, Frankfurt), Premio Hemingway (2009, Lignano), Premio per la cultura mediterranea (2009, Cosenza) i Austriackiej Nagrody Państwowej w dziedzinie literatury europejskiej (2020). Przekłady jego książek dwa razy znalazły się w finale Literackiej Nagrody Europy Środkowej Angelus (2011 i 2015), a krótsze teksty były często prezentowane na łamach polskiej prasy codziennej i w czasopismach literackich.
